Ο λόγος του Θεού δεν παύει να μαρτυρεί και να φανερώνει την αιώνια ζωή για την οποία ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Ο 90ος ψαλμός γράφει για την επίγεια ζωή: «Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ’ εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν, εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη, πλην και το καλήτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται, και ημείς πετώμεν.» Ψαλμ. 90:10
Και ο Μαθουσάλας που έζησε 969 χρόνια και ο Αδάμ που έζησε 930 και ο Αβραάμ 167 και ο Δαβίδ που έζησε 120 χρόνια, σήμερα δεν υπάρχουν στην επίγεια ζωή.
Οι παππούδες μας και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έχουν τελειώσει τη θητεία τους στη γη. Τώρα πού είναι;
Αν η ζωή δεν συνεχιζόταν μετά το θάνατο του θνητού μας σώματος, τότε τα πράγματα θα ήταν απλά. Κοιμήθηκα, έσβησα, πέθανα, δεν υπάρχω πια. Έκανα τον κύκλο μου και τώρα πάω για ανακύκλωση.
Ο Ιησούς Χριστός επίμονα δίδαξε μια αιώνια ζωή και μια αιώνια βασιλεία. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν των ουρανών και όλα τα άλλα θέλουσι σας προστεθή», έλεγε πάντοτε.
«Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, και πάντας τους προφήτας, εν τη βασιλεία του Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω. Και θέλουσιν ελθεί από ανατολών και δυσμών, και από βορρά και νότου, και θέλουσι καθίσει εν τη βασιλεία του Θεού.» Λουκ. ιγ:28,29
Μας παρουσιάζει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μια ουράνια βασιλεία που θα μπουν μέσα όλοι εκείνοι που τον πίστεψαν και πήραν στα σοβαρά το Λόγο του Θεού και φρόντισαν όσο ήταν στην επίγεια ζωή να ακολουθούν τις οδηγίες του μεγάλου βασιλέως των βασιλέων.
Πολλοί άνθρωποι επιπολαίως απορρίπτουν το Λόγο του Θεού δηλώνοντας, ότι δεν πιστεύουν τίποτα, διότι η επίγεια ζωή είναι το τώρα που ζούμε και υπάρχουμε. Βλέπουν τα πεθαμένα σώματα που σαπίζουν και γίνονται πιο άπιστοι. Ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν την αιώνια ζωή.
Ο απόστολος Παύλος παρουσιάζει στην προς Κορινθίους επιστολή ένα παραλληλισμό πολύ επιτυχημένο.
Άνθρωπε, γράφει, όταν σπέρνεις σιτάρι, σπέρνεις ένα απλό κόκκο σίτου και αυτός ο κόκκος πρέπει να πεθάνει και να διαλυθεί για να μετατραπεί σ’ ένα ωραίο στάχυ με καρπό.
Αν δεν διαλυθεί ο κόκκος του σίτου δεν πετάγεται το νέο σώμα, που δεν μοιάζει καθόλου με τον κόκκο που σπείραμε.
Ένα πεθαμένο σώμα, θάβεται και διαλύεται και μέσα από αυτό το σώμα βγαίνει ένα φύτρο, η ψυχή ή όποια τελικά γίνεται ένας νέος άνθρωπος.
Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη είδε τις ψυχές των σκοτωμένων πιστών κάτω από το θυσιαστήριο του Θεού. «Και ότε ήνοιξε την πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων δια τον λόγον του Θεού, και δια την μαρτυρίαν την οποίαν είχον και έκραζον μετά φωνής μεγάλης, λέγοντες, Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;» Αποκ. ς: 9,10.
Οι ψυχές δεν είναι μπαλάκια που αποθηκεύονται σ’ ένα ντουλάπι. Μιλάνε, ακούνε και ζητάνε από το Θεό να κάνει το μεγάλο δικαστήριο της τελικής κρίσης, έτσι ώστε μετά απ’ όλα όσα πρόκειται να γίνουν, να απολαύσουν την Ουράνια Βασιλεία.
Το θυσιαστήριο είναι του Χριστού, διότι Αυτός θυσιάστηκε για τις αμαρτίες μας και δια τις ανομίες μας.
Ο Κύριος μας πολλές φορές έλεγε: «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ.» Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζώντων. Όταν λέει ότι είναι Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δεν εννοεί ότι είναι Θεός νεκρών και ανύπαρκτων προσώπων, αλλά ζώντων ακόμα και μετά τον επίγειο θάνατό τους.
Έτσι, βλέπουμε τον Αβραάμ μετά το θάνατο του Λαζάρου, να έχει κοινωνία με το Λάζαρο και να ακούει και την παράκληση του πλουσίου. Δεν την αποδέχθηκε βέβαια, αλλά του απάντησε και του εξήγησε ότι στην επίγεια ζωή του ο άνθρωπος πρέπει να προετοιμαστεί για την αιωνιότητα.
«Εξεύρομεν δε ότι ο Υιός του Θεού ήλθε και έδωκεν εις ημάς νόησιν, διά να γνωρίζωμεν τον αληθινόν· και είμεθα εν τω αληθινώ, εν τω Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος». Ιωάννου Α΄ ε΄20
