Υπάρχουν διακρίσεις και κριτήρια μεταξύ των ανθρώπων κα των ηγεσιών, βάση των οποίων γίνονται κατανομές αξιωμάτων. Για να γίνεις διευθυντής σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρία χρειάζεται να διαθέτεις περισσότερα προσόντα και πτυχία από κάθε άλλον που διεκδικεί την ίδια θέση.
Σε αυτήν την περίπτωση έχεις μεγάλες πιθανότητες να κατακτήσεις την ποθούμενη θέση. Το ίδιο συμβαίνει και σε μια τάξη δημοτικού, όπου ο καλύτερος μαθητής στη βαθμολογία των μαθημάτων, είναι αυτός που ως σημαιοφόρος θα εκπροσωπήσει το σχολείο του στις σχολικές παρελάσεις.
Μάλιστα σε κάθε περίπτωση μπορούμε να διακρίνουμε τους καλύτερους και τους μεγαλύτερος, δηλαδή αυτούς που διακρίνονται και ελκύουν όλα τα βλέμματα επάνω τους.
Κάτι ανάλογο σκεπτόμενοι οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό, “ποιος άρα είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών” (Ματθ. ιη’ 1). Ποιος θα είναι δηλαδή ο σημαιοφόρος; Ποιος θα είναι το τιμούμενο πρόσωπο και ο διευθυντής;
Για να έρθει τελικά ο Κύριος και να τους “προσγειώσει”, φανερώνοντας ότι αν δεν γίνουν σαν τα παιδιά, δε θα εισέλθουν στη Βασιλεία των ουρανών. Και συνέχισε λέγοντας ότι “Ο δε μεγαλύτερος από σας, θέλει είσθαι υπηρέτης σας” (Ματθ. κγ’ 11).
Μια μεγάλη αποκάλυψη, ότι δηλαδή στην Βασιλεία των ουρανών δεν επικρατεί το ανθρώπινο σύστημα της υπερηφάνειας και της φιλοδοξίας, αλλά η χάρη της ταπεινοφροσύνης και της υπηρεσίας.
Παράδειγμα είναι ο πιο ταπεινός, άρα και μεγαλύτερος, Ιησούς Χριστός, “όστις εν μορφή Θεού υπάρχων δεν ενόμισεν αρπαγήν το να είναι ισα με τον Θεόν, αλλα εαυτόν εκκένωσε, λαβών δούλου μορφή, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους.
Και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα, το υπέρ παν όνομα” (Φιλ. α’ 6)
Ευχαριστούμε το Θεό και πατέρα γιατί μας αγάπησε και μας δώρισε τον Χριστό, Σωτήρα των ψυχών μας!
